domingo, 1 de febreiro de 2015

A soedade do corredor de fondo

O outro día, no aeroporto, boteille unha carreira a unha tipiña por ver quén chegaba antes ó bus a Barcelona. Unha carreira tácita, quero decir.
Cando volvo desde Galicia procuro viaxar sempre no último voo do día, que sae da Coruña ás dez e chega ó Prat ás doce menos cuarto. Collín o costume ultimamente de pensar que o servicio de bus dende o aeroporto acaba ás doce e si non me dou présa vou ter que baixar en taxi; así que en canto me vexo fóra do avión collo velocidade de cruceiro e comezo a adiantar a tódolos que se baixaron antes ca min. Con eficiencia, sin escándalos. Eles pasean pola terminal bromeando ou poñéndose abrigos ou quitándoos porque acaban de chegar a Barcelona; eu camiño so, estou concentrado, e coñezo millor a ruta: recorto esquinas, son máis eficiente nos xiros, métome por atallos. Unha vez perdinme e recorrín toda a terminal hacia o outro lado, tamén é verdade —iba feliz, marabillado pola miña eficacia: deixáraos a todos atrás, estaba so no aeroporto—, pero xeralmente vénzoos con facilidade.
Despois de acabar cos do meu avión márcome novos obxectivos ós que batir. Sempre hai alguén máis adiante, pasaxeiros doutros voos, e aplícome a adiantalos a eles tamén. Sin aspaventos, sin botar a correr, simplemente camiñando rápida e despiadadamente, sen dúbidas, optimizando a ruta.
Cando chego á cola para montarme no autobús recordo de súpeto que o servicio dura ata a unha e cuarto; nese mesmo momento cáeseme o cansancio encima, noto cóxegas nos xemelos, rompo a sudar. Mentras estou atascado na fila tratando de recupera-lo alento, colócaseme ó lado xente á que eu xa deixara atrás facía moito tempo.
É un hobby coma calquer outro, supoño.

A ultima vez que o fixen levaba xa dous ou tres minutos adiantando ós demáis pasaxeiros nas cintas transportadoras cando vin que me xurdira un rival. Unha rapaza diante miña camiñaba igual de rápido ca min, coa mesma voracidade. Eu perdera demasiado tempo colgando a bolsa no hombro, e agora levábame ventaxa; fixeina como obxectivo e apurei o paso. Fun recortando distancias con ela a través de grupos de pasaxeiros ociosos mentras pasábamos pola zona das tendas.
Comeuse a esquina do Desigual exactamente igual que o faría eu, e inmediatamente lanzouse cara a parede dereita do pasillo, cruzándose diante da marea de xente, en previsión dunha curva a dereitas que debía tomar para atallar por debaixo das escaleiras mecánicas. Practicamente recto, sen dubidar, coma unha leona cazando. Unha demostración impresionante
Aínda así alcanceina nas cintas de equipaxes e pasei polo control policial algo antes ca ela. Abrinme demasiado ó face-la curva da valla de separación que hai á salida das portas para evitar tapóns de xente, e ela aproveitou para recupera-la dianteira.
Por primeira vez nese momento, dinme conta de que ela tamén o sabía, de que despois de todo estaba realmente botando unha carreira. E ademáis estaba respetando as mesmas reglas ca min: non iba correndo, sólo camiñando millor ca os demáis. E millor ca min, de feito, porque me acababa de adiantar.
Continuei tras ela pola sala de espera, surfeando as riadas de viaxeiros, sorteando trolleys e familias recén reencontradas que amenazaban con incluirme no seu abrazo. A rapaza foise cara a dereita para esquivar a un conductor de limusina e encontrouse de frente cun monitor de chegadas que a frenou en seco.
Eu pasei de largo e ó facelo perdina de vista, pero xusto antes de entrar na rampa de baixada ós autobuses apareceu da nada e cruzóuseme diante,  aproveitando que nun momento de debilidade lle deixara pasar a unha nai cun carro de bebé. Intentei devolverlle o adiantamento na rampa, pero levaba a maleta cara a súa esquerda, maliciosamente, para bloquearme o paso ou para facerme tropezar. Igual o imaxinei todo, para qué volo vou negar.
Ó salir da rampa soamente me quedaban quince metros para pasala antes de que chegásemos á fila do autobús; parecía casi imposible. Imaxinei que ela iría relaméndose na súa victoria, e que probablemente eso a faría cometer un erro igual que fixera eu á entrada da rampa.
Abrinme hacia a dereita e esprintei contando con que ela afrouxaría o paso. Cheguei a colocarme en paralelo pero ela estaba alerta e mantivo o ritmo. O final da cola, a nosa liña de meta, achegábase máis rápido incluso do que nosoutros camiñabamos, e estábame quedando sen marxe; notei unha punzada nos xemelos.
O que quero decir é que no último segundo da carreira perdín a compostura e non fun quén de evitar poñerme a correr para entrar na cola antes ca ela, pero estaba baixo moita presión. Non fun elegante, recoñezoo, nin impasible coma un león, aínda que sí efectivo. Gañara a carreira, despois de todo.
Mentras esperabamos a que a xente fose entrando no autobús, pensei en darme a volta e felicitala polo ben que competira, con señorío, magnánima ou condescendentemente según se mire. Debíalle polo menos un sorriso amable. En todo caso, tiña que tratar de asegurarme de que ela tamén se dera conta do que pasara.
Pero tería que deixalo para máis tarde, de todas formas, porque a cola iba avanzando e xa me tocaba entrar no autobús, practicamente. Cando me acababa de montar e estaba sacando a carteira para pagar, o conductor pechou a porta xusto detrás miña e non lle deixou subirse a ela.
Sentinme mala persona. Eu creo que a rapaza tiña que saber que estábamos botando unha carreira, tácita e amistosa; pero cabe a posibilidade de que, mentras arrancaba o autobús, se preguntase por qué o capullo que se lle acababa de colar diante e que a deixara tirada en terra se lle quedaba mirando encima, ó outro lado do cristal, coa cara de pena dun can na porta dun supermercado.

Versión en castelán aquí

Ningún comentario: